20سال حبث....

^{زن سردش شد. چشم باز كرد. هنوز صبح نشده بود. شوهرش كنارش نخوابيده بود. از رخت‌خواب بيرون رفت.}

 ^{باد پرده‌ها را آهسته و بي‌صدا تكان مي‌داد. پرده را كنار زد. خواست در بالكن را ببندد. بوي سيگار را حس كرد. به بالكن رفت. شوهرش را ديد. در بالكن روي زمين نشسته بود و سيگاري به لب داشت. سوز سرما زن را در خود فرو برد و او مچاله‌تر شد. شوهر اما به حال خود نبود. در اين بيست سالي كه با او زندگي مي‌كرد، مردش را چنين آشفته و غمگين نديده بود. كنارش نشست.}

^{- چيزي شده؟}

^{جوابي نشنيد.}

^{-با توام. سرد است بيا بريم تو. چرا پكري؟}

 ^{باز پرسيد. اين بار مرد به او نگاهي كرد و بعد از مكثي گفت.}

^{- مي‌داني فردا چه روزي است؟}

^{-نه. يك روز مثل بقيه‌ي روزها.}

^{-بيست سال پيش يادت هست.}

^{مرد گفت.}

^{زن ادامه داد.}

^{- تازه با هم آشنا شده بوديم.}

^{-مرد گفت: بله.}

^{سيگارش را روي زمين خاموش كرد و ادامه داد.}

^{-اما بيست سال پيش، پدرت به ماجراي من و تو پي برد. مرا خواست.}

^{- آره، يادم هست، دو ساعتي با هم حرف زديد و تو تصميم گرفتي با من ازدواج كني.}

^{- مي‌داني چه گفت؟}

^{-نه. آنقدر از پيشنهاد ازدواجت شوكه شدم كه به هيچ چيز ديگري فكر نمي‌كردم.}

 ^{مرد سيگار ديگري روشن كرد و گفت.}

^{-به من گفت يا دخترم را بگير يا كاري مي‌كنم كه بيست سال آب‌خنك بخوري؟}

^{- و تو هم ترسيدي و با من ازدواج كردي؟}

^{زن با خنده گفت.}

^{-اما پدرت قاضي شهر بود. حتما اين كار را مي‌كرد.}

 ^{زن بلند شد.}

 ^{گفت من سردم است مي‌روم تو.}

^{به مرد نگاهي كرد و پرسيد:}

^{-حالا پشيماني؟}

 ^{مرد گفت. نه.}

 ^{زن ادامه نداد و داخل اتاق شد.}

 ^{مرد زيرلب ادامه داد. فردا بيست سال تمام مي‌شد و من آزاد مي‌شدم. آزادِ آزاد}